تو هستي و غزل هست دلم تنها نيست*
محرمي چون تو هنوزم به چنين دنيا نيست*
از تو،تاما،سخن عشق همان است که رفت
که در اين وصف زبان دگري،گويا نيست*
بعد تو قول و غزلهاست جهان را اما
غزل توست که در قولي از آن،اما نيست*
تو چه رازي که به هر شيوه توراميجويم
تازه مي يابم و،بازت اثري پيدا نيست*
شب که آرام تر از پلک ،تورا ميبندم
در دلم طاقت ديدار تو، تا فردا نيست*
اين که پيوست به هر رود که دريا باشد
از تو گر موج نگيرد،به خدا دريا نيست*
من نه آنم که بتوصيف خطا بنشينم
اين تو هستي که سزاوار تو باز اينها نيست *